Εκείνο το απόγευμα, κάθονταν στο μόλο, πάνω στα δίχτυα των ψαράδων. Της είχε προτείνει ο Λουκάς να καθίσουν να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα. Η Λένα μύριζε τον αέρα, ανάσαινε την αλμύρα της θάλασσας και ρουφούσε τα λόγια του με ακόρεστη δίψα. "Μακάρι να μπορούσες να το δεις, Λενιώ…" "Το βλέπω, Λουκά. Το βλέπω μέσα από σένα. Εσύ είσαι τα μάτια μου". Ο Λουκάς και η Λένα, η τυφλή φίλη του, αγαπιόνταν από παιδιά. Ονειρεύονταν να παντρευτούν και να ζήσουν ευτυχισμένοι στο χωριό τους. Αλλιώς, όμως, τα 'φερε η τύχη… Τριάντα χρόνια αργότερα, οι ίδιοι πρωταγωνιστές θα ξανασυναντηθούν κάτω από πολύ ιδιόμορφες συνθήκες, σε διαφορετικούς ρόλους αυτή τη φορά. Άραγε, άντεξε στο χρόνο εκείνη η αγάπη; Μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης, έρωτα και πάθους, μέσα από δυο μάτια που δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου.
Το να Γωγώ έχεις ένα άτομο δίπλα σου που είναι με ειδικές ανάγκες είναι μεγάλος αθλος.Είναι λίγοι οι άνθρωποι που θα αγαπήσουν τέτοια άτομα και ακόμα δυσκολότερο να κάμουν ερωτικές σχέσεις μαζί τους.Εδώ είναι δύσκολο σήμερα να συμβιώσεις με "φυσιολογά", πόσο μαλλον με Αμεα.Πάντως οποιος το κατορθώνει αυτό είναι αξιοθαύμαστος.Καλό σου απόγευμα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτο που λες εχεις δικιο, εχω ομως να διαπιστωσω και κατι αλλο.Οσους ανθρωπους ξερω που ζουν με ατομα με ειδικες αναγκες, ή ειναι ατομα με ειδικες αναγκες ειναι πολυ ποιο χαρουμενα ατομα απο ολους τους υπολοιπους που υποτιθετε ειμαστε καλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι χαρουμενοι,ζωντανοι,εχουν τον θεο μεσα τους,βλεπουν τη ζωη με αλλη ματια.Αυτη τους η δυσκολια τους εχει φερει ποιο κοντα στο θεο, ισως γιατι ο θεος ειναι και πιο κοντα στα ατομα που εχουν ειδικες αναγκες, στα ατομα που περνουν δυσκολιες.
και ναι συμφωνω και γω οτι ολοι αυτοι ειναι αξιοθαυμαστοι.
Καλο απογευμα!