Αγγελοι στη Γη

Άγγελοι στη γη

http://www.scribd.com/doc/10883411/-


Χαμογελωντας

Απέναντι απ' το λύκειο που πήγαινα έχει ένα ίδρυμα για παιδιά
με ειδικές ανάγκες και καμιά φορά όταν σχόλαγα τότε, πριν
περπατήσω για το σπίτι, πήγαινα απέναντι. Ήταν ένα αγοράκι
εκεί με μεγάλα γαλάζια μάτια, που σκεφτόταν στα κάγκελα του
ιδρύματος και κοιτούσε το δρόμο, ο Κωνσταντινος. Ειχε αυτισμό
έλεγαν ,γι’ αυτό και δεν μιλούσε ούτε σε κοίταγε στα ματιά.
Οπότε άνοιγα την πορτούλα και έμπαινα στην αυλή ερχόταν
κοντά μου, έσκυβε το κεφάλι χαμογελώντας και άπλωνε το χέρι.
Έβαζα και εγώ το χέρι μου μες στο δικό του ,με κράταγε και έτσι
με σκυμμένο κεφάλι με έπαιρνε μια βόλτα μες το κήπο. Ένιωθα πως
ήθελε να μου δείξει κάτι και εγώ αδυνατούσα να δω και πως με
πήγαινε κάπου που δεν κατάφερνα να πάω...
Με άφηνε πάντα στην είσοδο εκεί που με είχε ανταμώσει
και επέστρεφε στην γωνιά του κήπου
να κοιτά τα αυτοκίνητα που περνούσαν.

Σήμερα φεύγοντας απ' το νοσοκομείο σταμάτησα στο ίδρυμα.
Δεν ξερώ γιατί τον σκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες...
έχουν περάσει 8 χρονιά απ' την τελευταία φορά που ανταμώσαμε.
Ντρεπόμουν λίγο αλλά ήθελα πολύ να τον ξαναδώ
και πιο πολύ να με πιάσει απ' το χέρι να βολτάρουμε, κι ας ένιωθα
πάλι μια παντελή αδυναμία να δω μέσα από τα μάτια του.
Έτσι ο πόθος νίκησε την ντροπή και βρέθηκα να ρωτώ αν
είναι εκεί ακόμη ο Κωνσταντίνος και αν μπορούσα να τον δω...
Χάρηκα όταν άκουσα: είναι μέσα και κοιμάται, πήγαινε να τον δεις.

Κάθισα λίγο να τον κοιτώ σαν κοιμόταν
(μ αρέσει να κοιτώ τους ανθρώπους όταν κοιμούνται)...
είχε ψιλώσει πολύ και κράτησε εκείνο το ταξιδιάρικο ύφος.

Ξέρεις Κωνσταντίνε σήμερα σκεφτόμουν πως κανείς βόλτες
στον Ουρανό γιατί σκύβεις εύκολα το κεφαλάκι σου χαμογελώντας.


Πηγή: http://aneksigitiglika.blogspot.com/...g-post_19.html