Γεώργιος Δροσίνης-Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα;

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο, θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ’ ότι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε, τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε, τούτο μόνο «ζωή μας» το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε, και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε, της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμμα, το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανήκουστο, αθώρητο μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει; …
Κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο μήπως περ’ απ’ τον τάφο αρχίζει;

Η ψυχή, ταξιδεύτρα μεσ’ τ’ άπειρο, σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει, που ανεβαίνει στα νέφη απ’ τα πέλαγα κι απ’ τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα; …
Κι αντί να ’ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο, κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως «ζει» μήπως πέθανε κι είναι αθάνατο ότι έχει «πεθάνει»;